Japoński reżyser, scenarzysta i producent filmowy. Kurosawa jest prawdopodobnie najbardziej znanym reżyserem w Japonii. Jego filmy wywarły wielki wpływ na całe pokolenie twórców filmowych na całym świecie. Jego pierwszy film Saga o dżudo został wydany w 1943 roku, a ostatni w 1999 (już po jego śmierci). Niewielu filmowców może poszczycić się tak długą karierą. Kurosawa urodził się w Omori w Tokio, jako najmłodszy z siedmiorga dzieci. Jego ojciec był oficerem, potomkiem samurajów. W młodości interesował się malarstwem, w szczególności sztuką europejską. Dorastał z bratem Heigem, z którym brał udział w spotkaniach lewicujących środowisk intelektualnych. Był świadkiem przemiany Japonii ze słabo rozwiniętego kraju w potęgę ekonomiczną z zapędami militarystycznymi. Heigo Kurosawa był aktorem i uprawiał sztukę benshi, tzn. odtwarzał głos postaci niemych filmów. Gdy zaczęto nagrywać udźwiękowione filmy, stracił pracę i z tego powodu popełnił samobójstwo. Drugim traumatycznym doświadczeniem z dzieciństwa było trzęsienie ziemi, które nawiedziło Tokio. W 1936 Kurosawa odpowiedział na ogłoszenie wytwórni filmowej poszukującej asystentów, gdzie zapoznał się ze sztuką realizacji filmu, pisania scenariuszy i tworzenia montażu. Jako reżyser zadebiutował oficjalnie w 1943 roku filmem Saga o dżudo. Mimo iż jego najbardziej znanymi dziełami są filmy z lat 50. i 60., reżyserował i pisał scenariusze aż do śmierci. Zmarł 6 września 1998 w Setagayi w Tokio. Akcja najbardziej znanych filmów Kurosawy toczy się w feudalnej Japonii (ok. XIII-XVII wieku). Fabuła kilku jego filmów stanowi adaptacje dzieł Shakespeare’a: Ran został oparty na Królu Learze, Tron we krwi – na Makbecie, a Zły śpi spokojnie – Hamlecie. Ukryta forteca (Kakushi toride no san akunin), opowieść o księżniczce, jej generale i dwóch bufonowatych farmerach, stała się dla George’a Lucasa jedną z inspiracji przy tworzeniu Gwiezdnych wojen. Inne znane filmy Kurosawy to: Rashōmon, Siedmiu samurajów (na podstawie którego nakręcono później western Siedmiu wspaniałych oraz serial anime) czy Straż przyboczna – pierwowzór westernu Seriga Leone Za garść dolarów. Kontynuację Straży przybocznej stanowi film Sanjūrō, samuraj znikąd. Kurosawa wyreżyserował także filmowe adaptacje kilku rosyjskich powieści, m.in. Idioty Dostojewskiego i Na dnie Gorkiego. Film Niebo i piekło oparty został na kanwie powieści kryminalnej Amerykanina Eda McBaina. W szesnastu z jego filmów, nakręconych między 1948 a 1964 rokiem, pojawiają się wciąż ci sami aktorzy, w szczególności Toshirō Mifune, którego współpraca z Kurosawą rozpoczęła się w 1948 (Pijany anioł), a skończyła w 1964 (Rudobrody). Po nakręceniu tego ostatniego Kurosawa zaczął kręcić w kolorze, zmieniając styl swoich filmów, które do tej pory miały charakter raczej epicki. Jego kolejny film, Dō desu ka den, opowiadający o grupie biedaków żyjących na wysypisku śmieci, nie osiągnął sukcesu. Reżyser rozpoczął wtedy pracę przy hollywoodzkim projekcie Tora! Tora! Tora, ale wytwórnia 20th Century Fox zastąpiła go Kinjim Fukasaku zanim film został ukończony. Po tym wydarzeniu Kurosawa próbował popełnić samobójstwo, ale przeżył. Na jego stan psychiczny miał również wpływ fakt, że choć w Europie i USA Kurosawa był ceniony, to w Japonii jego filmy były przyjmowane przez widzów i krytykę chłodno. Zaczął kręcić kolejne filmy: Dersu Uzała, nakręcony w ZSRR, którego fabuła oparta jest o historyczny – z początków XX wieku – epizod z badań Dalekiego Wschodu. Film ten uzyskał nagrodę Oscara w kategorii film obcojęzyczny. Kagemusha, będący opowieścią o sobowtórze średniowiecznego japońskiego władcy, który przejmuje jego tożsamość oraz Ran, który osiągnął spektakularny międzynarodowy sukces i jest uważany za ukoronowanie kariery Kurosawy. Do ostatnich filmów Kurosawy należą między innymi Sny, Sierpniowa rapsodia i Madadayo.