[go: up one dir, main page]

Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 8 listopada 2025
w Esensji w Esensjopedii

Wiaczesław Nikiforow
‹Pobocze›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPobocze
Tytuł oryginalnyОбочина
ReżyseriaWiaczesław Nikiforow
ZdjęciaEduard Sadrijew
Scenariusz
ObsadaAnatolij Żygar, Władimir Samojłow, Ludmiła Driebniowa, Maja Bułhakowa, Jewgienij Szutow, Zoja Osmołowska, Andriej Baranow, Wsiewołod Płatow, Aleksandr Samojłow, Edisław Stomma, Aleksandr Biespałyj, Wiera Titowa, Walentina Korotajewa, Konstantin Wieriemiejczik
MuzykaMaurice Ravel
Rok produkcji1978
Kraj produkcjiBiałoruś, ZSRR
Czas trwania90 min
Gatunekmelodramat, obyczajowy
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk

Klasyka kina radzieckiego: Między sercem a rozumem
[Wiaczesław Nikiforow „Pobocze” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Czwarte kinowe dzieło Wiaczesława Nikiforowa nie cieszyło się wielką popularnością w Związku Radzieckim, co może dziwić o tyle, że nakręcony w 1978 roku obyczajowy melodramat „Pobocze” to jeden z jego najlepszych obrazów w karierze. Może „zawiniła” tu współczesna tematyka i pokazany na ekranie portret społeczeństwa, jaki ono samo nie chciałoby oglądać.

Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Między sercem a rozumem
[Wiaczesław Nikiforow „Pobocze” - recenzja]

Czwarte kinowe dzieło Wiaczesława Nikiforowa nie cieszyło się wielką popularnością w Związku Radzieckim, co może dziwić o tyle, że nakręcony w 1978 roku obyczajowy melodramat „Pobocze” to jeden z jego najlepszych obrazów w karierze. Może „zawiniła” tu współczesna tematyka i pokazany na ekranie portret społeczeństwa, jaki ono samo nie chciałoby oglądać.

Wiaczesław Nikiforow
‹Pobocze›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPobocze
Tytuł oryginalnyОбочина
ReżyseriaWiaczesław Nikiforow
ZdjęciaEduard Sadrijew
Scenariusz
ObsadaAnatolij Żygar, Władimir Samojłow, Ludmiła Driebniowa, Maja Bułhakowa, Jewgienij Szutow, Zoja Osmołowska, Andriej Baranow, Wsiewołod Płatow, Aleksandr Samojłow, Edisław Stomma, Aleksandr Biespałyj, Wiera Titowa, Walentina Korotajewa, Konstantin Wieriemiejczik
MuzykaMaurice Ravel
Rok produkcji1978
Kraj produkcjiBiałoruś, ZSRR
Czas trwania90 min
Gatunekmelodramat, obyczajowy
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Po sięgających w przeszłość „Zimorodku” (1972) i „Chlebie pachnącym prochem” (1973) w swoich kolejnych dwóch obrazach rosyjski, ale od początku kariery pracujący dla mińskiej wytwórni „Biełaruśfilm”, reżyser Wiaczesław Aleksandrowicz Nikiforow (rocznik 1942) postanowił opowiedzieć historie współczesne. Zarówno akcja dramatu wiejskiego „Syn przewodniczącego” (1976), jak i rozgrywającego się w dużej mierze w Grodnie „Pobocza” (1978) umieszczone zostały bowiem w połowie lat 70. XX wieku. A więc – tu i teraz. Scenarzystami byli tym razem niemal całkowicie już zapomniany Nikołaj Krugowych i wciąż pamiętany Fiodor Koniew, współautor „Fruzy” (1981), czyli kolejnego dzieła Nikiforowa, i „Czarnego bociana” (1993) Wiktora Turowa.
„Pobocze” miało premierę w grudniu 1978 roku i cieszyło się – delikatnie mówiąc – umiarkowaną popularnością wśród widzów (jak na warunki radzieckie, niespełna sześć milionów wykupionych biletów to naprawdę niewiele). Co może zaskakiwać, ponieważ jest to znakomity, broniący się po dziś dzień obyczajowy melodramat. Może jednak nie trafił w swój czas, a może przedstawiony na ekranie obraz społeczeństwa nie przypadł jemu samemu do gustu (co by wcale tak bardzo nie zaskakiwało). Głównym bohaterem „Pobocza” jest młody Leonid (zwany potocznie Lońką) Parasoczka (wciela się w niego debiutujący na ekranie, dopiero co kończący studia aktorskie dwudziestodwuletni Anatolij Żygar, dla którego była to jedyna istotna rola w karierze). Po odsłużeniu dwóch lat w armii chłopak wraca w rodzinne strony i wzorem nieżyjącego już ojca postanawia zostać szoferem, podejmuje więc pracę w grodzieńskiej bazie autobusowej.
Tam zostaje przydzielony do doświadczonego kierowcy Piotra Diemjanowicza Wołowicza (gra go Władimir Samojłow, ulubiony aktor Wiaczesława Aleksandrowicza, jak dotąd pojawiający się we wszystkich jego filmach). Od niego Lonia może się naprawdę wiele nauczyć – nie tylko dobrego, ale i złego. Zdarza się bowiem, że Wołowicz bierze ludzi na „łebka”, wykonuje „lewe” kursy, robi dziwne interesy ze swoim przyjacielem Nikołajem Nikołajewiczem (w tej roli Wsiewołod Płatow, znany przede wszystkim z filmów Wiktora Turowa: „Ludzie z bagien” i „Powiew burzy”, jak również „Szlachetna krew”), który jest kierownikiem magazynu, co otwiera szeroko drzwi do kombinacji i nadużyć. Pewnego dnia, wracając z terenu do Grodna, Parasoczka poznaje piękną Lusię (Ludmiła Driebniowa – vide „Nie rozstawaj się z ukochanym”). Dziewczynę handlującą na bazarze ciętymi kwiatami, zgarnia z pobocza drogi i podwozi do miasta Piotr Diemjanowicz.
Lonia zakochuje się w Lusi od pierwszego wejrzenia. Kręci się wokół niej, aż w końcu dostępuje zaszczytu zaproszenia do jej domu. Jakież jest jego zdziwienie, kiedy dowiaduje się przy też okazji, że jest ona córką… Wołowicza. Na dodatek ma czteroletniego synka Wiktora (jedyna rólka Andrieja Baranowa). Nie mniejszym zaskoczeniem jest dla Parasoczki to, w jakich warunkach jego przełożony mieszka na przedmieściach Grodna. Ma własny samochód osobowy, drewnianą willę z dużym ogrodem i sadem, ule i szklarnię, w której hoduje kwiaty, jakie następnie sprzedaje Lusia. Aż trudno uwierzyć, że to wszystko z uczciwie zarobionych pieniędzy. Ale nad tym Lońka w tym momencie akurat nie duma. Nie dość, że podkochuje się w córce Piotra Diemjanowicza, to na dodatek przecież sam chciałby mieszkać w takich warunkach. Wciąż żyjący na wsi jego matka Jekatierina Siemionowna (wciela się w nią Maja Bułhakowa – patrz: „Próba wierności”, „Ring”, „Cudze listy”) oraz jej starszy brat, stolarz Grigorij (znany z „Niezłomnego” i „Ty dla mnie, ja dla ciebie” Jewgienij Szutow), który zastąpił Leonidowi zabitego na wojnie ojca – mogą jedynie pomarzyć o takich luksusach.
Jest jednak coś, co spędza Wołowiczowi sen z powiek. To rozbudowujące się w okolicy osiedle. Z tego powodu musi liczyć się z tym, że prędzej czy później (raczej to pierwsze) zostanie przymusowo wykupiony i eksmitowany. I chociaż władza proponuje mu mieszkanie w zamian w wieżowcu, Piotr Diemjanowicz wie, że znacząco ograniczy to jego możliwości dodatkowego zarobku. Lonia proponuje mu więc, aby ule i szklarnię przenieść do ich wiejskiego gospodarstwa. Matka jest w stanie zgodzić się, mimo że nie uśmiecha się jej przyszła synowa z dzieckiem niewiadomego pochodzenia, ale zdecydowanie krzywo patrzy na to Grigorij, uważający ojca Lusi za zwykłego spekulanta, który na dodatek na każdym kroku wywyższa się. W najgorszej sytuacji stawia to Leonida, który dążąc do zaprzyjaźnienia ze sobą obu rodzin, niechcący wywołuje między nimi potężny konflikt.
Jego zarzewiem stają się wyznawane wartości. Grigorij Siemionowicz to bez wątpienia człowiek starej daty, konserwatywny, przywiązany do ideałów sprzed lat, który nie stroni od ciężkiej pracy, ale też wcale nie marzy o takich luksusach, jak telewizor czy własny samochód. Wołowicz reprezentuje zupełnie inną mentalność. Zdając sobie sprawę z absurdów systemu, w jakim żyje, stara się jak najwięcej na nich zyskać i gdy tylko jest ku temu okazja – dorabia do marnej pensji kierowcy. Można go za to krytykować, ale z drugiej strony robi to w końcu dla córki, dla wnuka. Chociaż charakter ma niełatwy; nawet swoim najbliższym lubi dawać do zrozumienia, ile mu zawdzięczają. Lonia znajduje się więc między młotem a kowadłem. Chciałby zachować ideały wuja Griszy, ale żyć jak Piotr Diemjanowicz. Tyle że tak się nie da. Podejmując ostateczny wybór, musi brać pod uwagę również przyszłość Lusi i malutkiego Wiktora. Wiaczesław Nikiforow portretuje społeczeństwo białoruskie na przełomie epok: powoli w niebyt odchodzi siermiężny, wiejsko-małomiasteczkowy socjalizm (bo przecież nie komunizm), podstępnie natomiast wdziera się wolny rynek (nikt by tego jeszcze nie nazwał kapitalizmem). Kto wygra?
koniec
9 lipca 2025

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Alice in Borderland: Sez. 3. odc. 4. Pora na półfinały, ale wątpliwości przybywa
Marcin Mroziuk

7 XI 2025

Wprawdzie w poprzednim odcinku Usagi i jej towarzysze znaleźli się w sytuacji na pierwszy rzut oka zupełnie beznadziejnej, ale to oczywiście ma tylko zapewnić nam kolejne emocje. Pewne jest również, że półfinałowe rozgrywki nie będą wcale łatwiejsze.

więcej »

Klasyka kina radzieckiego: Harbiński łącznik
Sebastian Chosiński

5 XI 2025

W trzecim (dwuczęściowym) filmie z serii „Granica państwowa”, zarazem kolejnym wyreżyserowanym przez Borisa Stiepanowa, przenosimy się na Daleki Wschód. Jego fabuła ponownie wpisuje się w wydarzenia historyczne i dotyka radziecko-chińskiego konfliktu o biegnącą przez Mandżurię Kolej Wschodniochińską. Stąd też jego tytuł – „Wschodnia rubież”.

więcej »

Kulawe konie: Sez. 5. odc. 3. Stary pierdziel ciągle w formie
Marcin Mroziuk

3 XI 2025

Zgodnie z przewidywaniami agenci ze Slough House przez jakiś czas pozostają odcięci od świata, ale oczywiście nie może to trwać wiecznie. Z kolei naprawdę fascynującym widowiskiem okazuje się przesłuchanie Roddy’ego Ho przez Dianę Taverner.

więcej »
Polecamy
No jak tym mieczem machasz? Chcesz mi krzywdę zrobić?

Z filmu wyjęte:

No jak tym mieczem machasz? Chcesz mi krzywdę zrobić?
— Jarosław Loretz

Ale naprawdę nie stać was nawet na styropian?
— Jarosław Loretz

A masz strażackim żelazem!
— Jarosław Loretz

Z uśmiechem na plaży
— Jarosław Loretz

Gadżet dla policji
— Jarosław Loretz

Monitory przyszłości
— Jarosław Loretz

Książka to jednak książka
— Jarosław Loretz

Popularność w eksporcie
— Jarosław Loretz

A teraz - werble!
— Jarosław Loretz

Swojsko, choć nieswojo
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Harbiński łącznik
— Sebastian Chosiński

Pogranicze w ogniu
— Sebastian Chosiński

Kapitan Jarema i jego Zajac
— Sebastian Chosiński

Błogosławieństwo od Lenina
— Sebastian Chosiński

Gdy ludzie staną się braćmi, niepotrzebne będą granice
— Sebastian Chosiński

Apokalipsa według nieświętego Mykoły
— Sebastian Chosiński

Bandyta o gołębim sercu
— Sebastian Chosiński

Miłość czy zemsta?
— Sebastian Chosiński

Wróg na wyciągnięcie ręki
— Sebastian Chosiński

Powrót syna
— Sebastian Chosiński

Tegoż twórcy

Klasyka kina białoruskiego: Eastern w czarnobylskiej Zonie
— Sebastian Chosiński

W trakcie

zobacz na mapie »
Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.