Może na początku warto szczerze sobie powiedzieć, co w „AVP” jest takiego odrażającego. No cóż, kilka rzeczy znajdzie się z pewnością. Jak już celnie zauważyłem we wstępie, jest to produkcja niebywale głupia, durna i bezsensowna. Nie mogę się przyczepić do faktu, że pewna grupa śmiałków pod wodzą niejakiego Weylanda (milionera przy okazji, o którym później) wybiera się na Antarktydę, by zbadać odkryte tam starożytne budowle. Wszystko gra (jak mawiał mój nauczyciel matematyki ukraińskiego pochodzenia). Nigdy nie podchodziłem nazbyt racjonalnie do oglądanych historii, dlatego aztecko-podobne budynki na Biegunie Południowym nie doprowadziły mnie do chichotu, wymiotu czy czegokolwiek innego. Natomiast drażniący jest już poziom inteligencji i zaskakująca intuicja wszystkich postaci, które chociaż najpierw wszystkowiedzące i przewidujące, za chwilę giną jeden po drugim w sposób, który rozśmieszyłby nawet leminga. Irytuje losowość praw fizyki, które dla jednych są łaskawe, a dla innych zabójcze. W końcu najbardziej wkurzający jest sposób, w jaki po przybyciu na wyspę kontynuowany jest wątek fabularny (jeśli takowego wyrażenia mogę użyć). Absurd goni absurd. Głupota goni głupotę. Nieoczekiwany (czyt.: idiotyczny) zwrot akcji goni jeszcze bardziej idio... nieoczekiwany. Obcy goni Predatora. A Predator nie goni nikogo, bo to niemożliwe, kiedy ciągle biega w zwolnionym tempie.