No więc (niespodzianka!) macie rację – ten film to totalny gniot. Co więcej, reżyser i zarazem scenarzysta, Paul W. S. Anderson, bardzo stara się, żeby tego pierwszego, bardzo pobieżnego i niesprawiedliwego przecież wrażenia, nie zmienić ani o jotę. I podejmuje stosowne działania na wszystkich frontach. Na początek buduje bohaterów: krystalicznie uczciwego protagonistę, który kocha nad życie swoją rodzinę (no, w sumie o żonie zapomina szybciutko), a jednocześnie jest supertwardzielem niewahającym się skręcić bandziorowi kark – oczywiście w ramach słusznej ideologicznie zemsty! Jako oponentkę wystawia zimną jak lód – i, nawiasem mówiąc, drętwą jak drewniany kołek – panią naczelnik więzienia, jej wredność subtelnie podkreślając ubiorem à la wczesna Dana Scully, aryjskimi rysami, groźnym wytrzeszczem oczu i rzucanym od czasu do czasu ch…. i k….. Do galerii postaci Anderson dorzuca doświadczonego, ojcującego bohaterowi mentora-trenera-mechanika, inteligenta-pierdołę, superlaskę, no i oczywiście różnej maści psychopatów – żeby nie było żadnych wątpliwości, naznaczonych setkami tatuaży, „dziar”, „sznyt” i niemiłosiernie wykrzywiających nieogolone gęby. Zresztą Statham też wygląda jakby do brwi przyczepiono mu obciążniki i wymuszono szczękościsk, a rzucane przez zaciśnięte zęby riposty tylko na początku wzbudzają uśmiech politowania – później widz zaczyna się autentycznie niepokoić, czy aktor nie zemdleje z braku powietrza.

Równie ciekawie rzecz się ma z konstrukcją akcji – do tego, czego my domyślamy się właściwie od razu, bohater dochodzi gdzieś w dwu trzecich długości filmu i to… z taką pewną nieśmiałością, jakby nie mógł uwierzyć w tę iście szatańską intrygę. W sumie to i tak mało istotne: cała historia byłego kierowcy, obecnie uczciwego robotnika, który zostaje wrobiony w zabójstwo żony i osadzony w okrutnym więzieniu, w którym odbywają się tytułowe „wyścigi śmierci”, jest tylko i wyłącznie pretekstem. Anderson piecze dwie pieczenie na jednym ogniu – umieszcza bohatera w pożądanej scenerii i jednocześnie pokazuje, jaki jest on dobry, a wszyscy wokół źli i okrutni. A jako że wątek ten stanowi jedynie wymówkę, to w finale zostaje potraktowany – delikatnie mówiąc – po macoszemu; powtórki ze „Ściganego” proszę się nie spodziewać. Nie należy oczekiwać też tego, co miał oryginalny film „Death Race 2000” i inspirowane nim dziełka komputerowe w rodzaju arcade’owej „Death Race” czy wspominanego „Carmageddonu”. U Andersona nie ma miejsca ani na kontrowersyjne zabijanie niewinnych przechodniów (choć ketchup tryska kilka razy na kamerę), ani na pesymistyczną, dystopijną wizję Stanów Zjednoczonych przyszłości. Nowy „Wyścig śmierci” to ugrzeczniona wariacja na stary temat, w której umiejscowienie akcji w roku 2012 i wstęp przybliżający nieciekawe stosunki społeczno-gospodarcze jest jedynie niczemu niesłużącą atrapą.

Wszystko to – papierowe postacie i idiotyczna fabuła – i tak jednak blednie przy mistrzowskiej reżyserii. Paul Anderson, zapewne fan MTV i miłośnik gier komputerowych (to akurat wiadomo na pewno – odpowiada za przeniesienie na duży ekran pięciu gier i takie dziełka jak „Mortal Kombat”, „Resident Evil” czy „Alien vs. Predator”), pozostał im wierny. W „Death Race” króluje więc zwolniony montaż, szczególnie w momentach prezentacji poszczególnych postaci, które wchodzą w kadr rozbujanym krokiem i przyjmują stosowną pozę (panie seksowną, panowie groźną) – wszystko w rytm obowiązkowego gangsta rapu. Inną odmianę teledyskowego montażu reżyser stosuje w scenach wyścigów: atakuje widza kalejdoskopem szybko zmieniających się, rwanych ujęć – twarz kierowcy A, maska samochodu, zacięta twarz kierowcy B, najazd na wielki karabin maszynowy etc., etc. – z rzadka tylko pozwalając sobie na szerszy plan, na przykład ujęcie z góry. Na dobrą sprawę to wszystko mogło być kręcone bez uruchomienia choćby jednego silnika – efekt łatwy do przewidzenia: nuda i tęskne wspominanie, jeśli nie „Bullita”, to chociaż drugiego „Matrixa”. A gra komputerowa? Jest, jak najbardziej, i to do tego stopnia, że co jakiś czas pojawia się głos lektora zapowiadający kolejny wyścig, a w trakcie jazdy samochody dosłownie zbierają rozrzucone na trasie różnego rodzaju bonusy…