Najnowszy film 78-letniego już nowojorczyka jest kolejnym dowodem na pokrewieństwo Allena i kreowanych przezeń postaci. I choć w „Blue Jasmine” wybitny filmowiec nie występuje, to tym razem, niczym odgrywani przez niego wcześniej neurotyczni bohaterowie, zza kamery, a raczej znad maszyny do pisania, na której w szalonym tempie tworzy rozmaite skrypty, ujawnia perfekcyjną znajomość zawartości apteczek i skutków nieumiejętnego korzystania z nich. Bezpośrednio bowiem właśnie lekomania staje się Allenowi katalizatorem w rozwijaniu historii roztrzęsionej Pani Jasmine Bovary (bezbłędna, niesamowicie wiarygodna w postępującym, groteskowym niemal szaleństwie Cate Blanchett) – kobiecej wersji jego naczelnych bohaterów. Uwikłana w błogą przeszłość wspominaną z nostalgią, naprawdę jednak najdalszą od tej przeżywanej „O północy w Paryżu”, nie potrafi uwolnić się od niej, teraźniejszość czyniąc sobie oraz swoim bliskim drogą przez mękę – porównywalną z tą ukazaną w „Tramwaju zwanym pożądaniem”, którego współczesną wariacją zdaje się premierowy obraz. (Tak jak w „Tramwaju…” charyzmatyczny Marlon Brando przyćmił swoją grą resztę obsady na czele z pierwszoplanową Vivien Leigh, tak tutaj Cate Blanchett nie daje sobie odebrać pałeczki; gra na najwyższym, oscarowym poziomie.) Jest to jednak wariacja wplątana w amerykańskie realia końca pierwszej dekady XXI wieku, kiedy to przez kryzys finansowy i ujawnienie defraudacji Barnarda Madoffa co poniektóre rekiny finansjery trafiają za kratki, a mniejsze płotki schodzą po klasowej drabinie o jeden stopień niżej.