Reżyserem tego dramatu wojennego jest Tałgat Temenow, jedna z najważniejszych postaci współczesnej kazachskiej kinematografii. Urodził się w 1954 roku w niewielkim aule Małybaj w obwodzie ałmatyńskim. Jako dwudziestodwulatek został absolwentem wydziału aktorskiego uniwersytetu mieszczącego się w ówczesnej stolicy republiki. Przez następne lata występował na deskach teatru (1976-1980), ale z czasem zamarzyła mu się reżyseria. Dlatego najpierw podjął się pracy asystenta w wytwórni „Kazachfilm” (1980-1982), a następnie uzupełnił wykształcenie, studiując w Moskwie na Wyższych Kursach Scenariopisarstwa i Reżyserii (1982-1986). Grywał i reżyserował, lecz z czasem pochłonęło go zarządzanie. W latach 1994-2002 był rektorem szkoły teatralnej w Kazachstańskiej Narodowej Akademii Sztuki imienia Temirbeka Żurgenowa, a potem (do 2005 roku) dyrektorem generalnym „Kazachfilmu”. Później wrócił do pracy w teatrze.

Jako aktor Temenow nie miał szczególnych osiągnięć (przewinął się przez omawiane w „Esensji” „Sprawiedliwość wilków” i „Wilczy ślad”). A jako reżyser? Zadebiutował krótkometrażówkami „Gdzie jesteś, Czapaju?” (1984) i „Toro” (1986). Później wyspecjalizował się głównie w dramatach społecznych i psychologicznych: „Wilczątko wśród ludzi” (1988), „Biegnący cel” (1991), „Przystanek Miłość” (1993), „Egzekucja po śmierci” (1998), „Mój grzeszny anioł” (2011) oraz „Mały książę wielkiego miasta” (2015). Wspierał także Siergieja Bodrowa starszego i Ivana Passera w pracy nad „Nomadem” (2005), wielkim freskiem historycznym opowiadającym o osiemnastowiecznym Kazachstanie. Do pracy nad „Dziewczyną o ciemnej karnacji” zabrał się po niemal dziesięcioletniej przerwie. Na swoje barki wziął nie tylko reżyserię, ale i napisanie scenariusza, który został oparty na autentycznych wydarzeniach.

Na początku lat 40. XX wieku w zapomnianym przez Boga, ale nie przez władze komunistyczne, aule mieszka młoda dziewczyna Ałmaguł Kulejbekowa (w tej roli debiutująca na dużym ekranie Nuraj Saktapowa). Wcześniej mieszkała w Moskwie, jej ojciec uczył się tam języka japońskiego, a matka – francuskiego. W czasach Wielkiej Czystki został jednak aresztowany i zesłany na Syberię, żona natomiast pojechała za nim. Dziewczyną zaopiekowała się natomiast dalsza rodzina w Kazachstanie, „przyszywana” ciotka Szołpan Żaktambajewa (gra ją Ajnur Ahmetżanowa) i jej mąż Muratchan (w tej roli Medgat Omiralijew). Oboje pracują w kołchozie, podobnie jak i ich syn Askarbek (Jerlan Kułmurzin, także debiutant), z którym łączy Ałmaguł bardzo bliska więź. Pieczę nad nastolatką sprawuje także jej brat Karabaj (Muhamedsaid Bagaszarow), przyjaciel Askarbeka.

Mimo szalejącego w kraju terroru, kazachstański step wydaje się być w miarę spokojnym miejscem, a na pewno lepszym do przetrwania niż Moskwa. Kiedy jednak wybucha wojna, wszystko rozsypuje się jak domek z kart. W pierwszej kolejności na front zostają wysłani młodzi mężczyźni, w tym Karabaj i Askarbek; w ślad za nimi, kiedy okazuje się, że wróg wciąż maszeruje na wschód, także starsi, a więc i Muratchan. W kołchozie zostają, żeby pracować, praktycznie same kobiety. Wyjątkiem jest naczelnik Bekżuma (wciela się w niego Dułyga Akmołda – patrz: „Spisek Oberona”, „Dziedzictwo”, „Płacz Wielkiego Stepu”, „Raj jest pod stopami matki”). To wyjątkowo tragiczna postać. Nie dość, że wcześnie stracił żonę, to na dodatek pozostał mu jedynie chory psychicznie syn. Marzy więc o założeniu nowej rodziny, chce doczekać nowego potomka. Kiedy proponuje ślub Ałmaguł, jest przekonany, że robi dziewczynie wielką łaskę. Ale ona odrzuca jego awanse, czym ściąga na siebie gniew.

Po kolejnej tragedii nastolatka postanawia nie pozostawać dłużej w aule i ruszyć na front. Dzięki znajomościom trafia do Ałma-Atów, gdzie pod okiem filmowca Jurija Abramowicza (Siergiej Pogosian) uczy się sztuki operatorskiej. W przyszłości ma zostać wysłana na front, aby kręcić zdjęcia do kronik wojennych. Równolegle z historią Ałmaguł poznajemy także wojenne losy Karabaja, Askarbeka i Muratchana. Ten ostatni chce za wszelką cenę odnaleźć syna, z kolei młodej Kazaszce będzie zależało na odszukaniu żywym swego ukochanego. Ale wojna, jak wiadomo, kreśli własne scenariusze, często bardzo przewrotne. Nie da się ukryć, że „Dziewczyna o ciemnej karnacji” już na etapie pracy nad fabułą nie miała zadatków na wielkie kino. Tałgat Temenow stworzył opowieść, która prezentuje się bardzo sztampowo, niewiele odbiegając od innych dzieł tego typu powstających w krajach Azji Środkowej (vide „Uzbeczka” Akbara Bekturdijewa). Jeżeli pojawiają się ciekawe wątki i postaci, jak chociażby będący w cywilu nauczycielem języka niemieckiego Kola Gawriłow (Anton Szpigocki, Rosjanin z Pietropawłowska) czy pochodzący zapewne z Ukrainy kapitan Petro Sokołow (Konstantin Diemidow, kolega Szpigockiego) – nie są one, zwłaszcza w przypadku tego pierwszego, odpowiednio rozbudowane. Niewiele jest też na ekranie samej wojny, a batalistyka odbiega od tego, do czego przyzwyczaiło nas kino z dawnego Kraju Rad.