Filmy sztuka, artystka

Polska, początek XXI wieku. Artystka wymykająca się zaszufladkowaniu i eksperymentujący muzyk. Dwójka outsiderów, których bardzo wiele ze sobą łączy. Androgyniczni, szczupli, bez włosów, często ubrani w identyczne uniseksy – wyglądają jak męska i żeńska wersja tej samej osoby. Ich stan zakochania przypomina perwersyjną wersję narcyzmu, bo, patrząc na kochanka, patrzą na własne odbicie. W ich relacji miłość przenika się ze sztuką. Intymnym wyznaniom i gestom nadana zostaje artystyczna forma. I odwrotnie – sztuka jest ich sposobem na życie emocjonalne. Żyją w stworzonym przez siebie świecie, w którym mogą wszystko projektować i kontrolować. Wszystko, oprócz własnych emocji.

Justyna Bargielska opisuje konkretny moment w życiu Clary Schumann (w tej roli Aleksandra Justa), żony słynnego kompozytora, matki siódemki ich dzieci, która próbuje dociec, dlaczego przez ponad dwa lata nie pozwolono jej odwiedzić męża w sanatorium dla umysłowo chorych. Utwór przedstawia rozterki kobiety i porusza takie kwestie jak: szczęście, miłość, wrażliwość, sztuka. Ważnym elementem spektaklu jest udział w nim wybitnego pianisty Marka Brachy, wykonującego wybrane utwory Roberta i Clary Schumannów.

Praca dyplomowa brytyjskiego reżysera zrealizowana pod opieką Stanisława Różewicza, pierwsza zachowana rejestracja treningu wokalnego i fizycznego aktorów, prowadzonego przez Jerzego Grotowskiego, obrazująca jego ówczesne badania nad działaniami rezonatorów. Materiał powstał w okresie przygotowań Teatru 13 Rzędów do spektaklu „Tragiczne dzieje doktora Fausta” wg Christophera Marlowa (premiera, zarazem polska prapremiera dramatu, 23 kwietnia 1963 roku). Zawiera ponad sześciominutowe fragmenty tego spektaklu, przedstawiające przede wszystkim Zbigniewa Cynkutisa w roli tytułowej, ale także Renę Mirecką (Mefista). Grotowski udzielił też wywiadu do filmu, został nagrany przy kościoła „na górce” w Opolu. Artysta był związany z miastem od 1959 do 1964 roku, kiedy kierował Teatrem 13 Rzędów, przekształconym z czasem w Teatr Laboratorium 13 Rzędów, działającym przy Rynku w klubie Maska. Film otrzymał Nagrodę DKF „Zygzakiem” na Festiwalu Filmów PWSTiF, Warszawa, 1964 rok.

Monodram Doroty Landowskiej na motywach książki Angeliki Kuźniak „Stryjeńska. Diabli nadali”. Scenariusz spektaklu napisała Anna Duda. Zasadnicza oś akcji w spektaklu „Stryjeńska. Let's dance Zofia”, została oparta na dramatycznych losach Zofii Stryjeńskiej, najbardziej znanej – obok Tamary Łempickiej – polskiej plastyczki dwudziestolecia międzywojennego, przedstawicielki art deco. Dorota Landowska buduje portret artystki, zmagającej się z rzeczywistością, w której nie istniała możliwości rozwoju artystycznego i zawodowego dla kobiety. Landowska przenosi na scenę historia życia Stryjeńskiej, podejmując szereg aktualnych tematów – feminizm, przemijanie, łączenie życia prywatnego z niezależnością twórczą, nieszczęśliwą miłością, schizofrenią, stratą. Ale przede wszystkim buduje portret kobiety niezależnej, której pragnieniem jest żyć i tworzyć.