Wróćmy jednak do „Goldoraka” wydanego na naszym rynku przez Elemental. Jaki związek z tą nieco wiekową już serią anime mają wspomniani współcześni twórcy? Otóż tak jak w Polsce furorę zrobiła „Wojna planet”, tak we Francji również w latach 70. wyobraźnią dziecięcej widowni zawładnął „UFO Robot Grendizer”. I wśród tych zafascynowanych dzieciaków znaleźli się przyszli mistrzowie francuskiego komiksu, właśnie Dorison oraz Bajram, którzy po latach postanowili złożyć swoisty hołd. To także wyjaśnia imiona i nazwy własne pojawiające się w komiksie: są one wzięte z francuskojęzycznej wersji serialu.

Akcja komiksowego „Goldoraka” rozgrywa się kilkanaście lat po opisanych we wstępie do albumu wydarzeniach. Sprawa wydaje się cokolwiek skomplikowana, cóż jakby nie patrzeć, mówimy o historii opowiadanej na przestrzeni 74 odcinków animowanego serialu. Źli to niejacy Veganie (od planety Vega, nie od diety), których planeta umiera i szukają nowego świata, który mogą zająć. Trafiają na planetę Eufor. Efekt jest daleki od oczekiwań, bo w wyniku wojny Eufor nie nadaje się do zamieszkania, a jego mieszkańcy praktycznie wszyscy wyginęli. Uratował się Actarus, książę i jednocześnie pilot potężnego robota bojowego, tytułowego Goldoraka. Actarus przybywa na Ziemię, ukrywa maszynę i wiedzie (prawie) normalne życie pod skrzydłami profesora Procyona. Jednak Veganie działają nadal i za cel obierają sobie Ziemię, a konkretnie Japonię. Czoła Golgotowi, ich potężnej maszynie bojowej przypominającej trzygłowego smoka, może stawić, jak łatwo się domyślić, tylko Goldorak. Istotną rolę w całej historii odgrywa wspomniany Actarus, ale nie tylko. Są jeszcze jego przyjaciele z wcześniejszych zmagań z Veganami, kiedy to tworzyli Eskadrę Orłów. Nieco to przypomina wspomnianą „Wojnę planet”. Tam też każdy z bohaterów miał swój pojazd z unikalnymi możliwościami. Jeden wymiar historii to kwestia poukładania relacji między bohaterami przy spotkaniu po latach. Nie żeby „Goldorak” miał być komiksem psychologicznym, ale takie zróżnicowanie bohaterów nadaje mu nieprzesadnej, lekkiej głębi interpersonalnej. To może mieć znaczenie, szczególnie dla osób, dla których jest to pierwsze spotkanie z tą historią, niemających nostalgicznych wspomnień związanych z animowanym serialem. Czyli nie trzeba być zagorzałym fanem „Goldoraka” z czasów dzieciństwa, żeby dobrze spędzić czas przy lekturze tego komiksu.

Bez dwóch zdań trzeba przyznać, że „Goldorak” jest pięknie narysowany. Zapewne nie będzie to zaskoczeniem dla nikogo, kto miał do czynienia chociażby z cyklem „Universal War”. Układ stron, kadrów, kolorystyka, to wszystko robi naprawdę bardzo dobre wrażenie. Znajdziemy tu mniejsze i większe nawiązania wizualne do mangi, ale nie jest to zbyt nachalne. Duży plus za materiały dodatkowe, w których grafika przeplatająca się z tekstami przybliża w zajmujący sposób proces tworzenia komiksu.