Jesteś wściekły. Pokłóciłeś się właśnie z kimś bliskim, ale trzymasz emocje w środku, nie dając im ujść. Idziesz do pracy, a tam jakiś drobny incydent powoduje emisję skumulowanej agresji uderzając w drugiego człowieka, który w tym momencie niczym nie zawinił. Nie przejmujesz się tym, w końcu to „ktoś tam”, nikt, na kim by ci zależało. Uruchamia to łańcuch zdarzeń, który może doprowadzić do rzeczy gorszych niż kłótnia, bo pokłady nienawiści, jakie drzemią w człowieku mają zaskakującą siłę rażenia. Wątki w „Mieście gniewu” splatają się ze sobą na zasadzie takiego łańcucha, postacie, których losy śledzimy, zarażają swoimi negatywnymi emocjami innych i prowadzą do wzajemnej niechęci. Podobno debiut kinowy Haggisa to przede wszystkim film o uprzedzeniach rasowych i zgubnej mocy stereotypów. A jednak widzę w tym pewien wybieg reżysera przed oczywistymi interpretacjami. Konflikty rasowe są tu narzędziem do przedstawienia niemożliwego do zahamowania, międzyludzkiego zjawiska: nienawiści i zagubienia, które w formie agresji ludzie wylewają na siebie nawzajem. Można z tym także powiązać brak próby zrozumienia lub chociaż wysłuchania innych. Jeden z bohaterów, Graham Waters twierdzi, że pragniemy dotyku. Ma na myśli czułość, ciepło, czy po prostu miłość, i mówi tak o każdym człowieku, niezależnie od koloru skóry, wyznawanej religii, czy zajmowanej pozycji. Na pewno jest to idealistyczne spojrzenie, które jednak zwraca uwagę na główny problem poruszany przez reżysera. Oczywiście „Miasto gniewu” piętnuje również rasizm i ocenę na podstawie pozorów, pierwszego wrażenia, ale okazuje się to jednym z kluczowych elementów przygnębiającej prawdy. Nienawidzimy za proste błędy i za nic, boimy się otworzyć, uprzedzamy się. I nie da się tego zmienić. Główny zamysł filmu najłatwiej dostrzec w stłuczkach samochodowych, kiedy kierowcy obrzucają się wyzwiskami. Wątpię, żeby kolor skóry lub akcent miał znaczenie w tej sytuacji. Zawsze znajdzie się powód do wykrzyczenia złości, nawet gdy nie można do tego użyć uprzedzeń rasowych.