<P>
In categorie I "Landbouwuitgaven, marktsteun" zitten wij al aan de grens van de marge. Categorie IV "Extern beleid. daar kom ik straks nog op teru. barst letterlijk uit haar voegen. Bij categorie V weten we enerzijds niet wat de administratieve hervorming van de Commissie gaat kosten en slaan wij anderzijds met grote ongerustheid het probleem van de pensioenen gade, waar geen gepaste uitgaven voor zijn opgenomen. In categorie VII betreffende pretoetreding is er voor het streven naar een snellere, grotere uitbreidin. als ik het zo zeggen ma. geen gepast kredietvolume uitgetrokken. Landen zoals Cyprus en Malta verkeren nu reeds in een onzekere situatie. Heel de begrotingsprogrammering stond dus in het teken van ongewisheid, maar legde tegelijkertijd het Europees Parlement aan banden, omdat wij voor het eerst moesten werken met minder flexibiliteit en minder geld en niet meer geld, hetgeen men als tegenprestatie had kunnen verwachten. De situatie is dus paradoxaal.
<P>
Dit verhaal wordt echter pas goed surrealistisch als wij kijken naar deze begrotingsprocedure voor het jaar 2000. Hier is de situatie van de Europese Unie volkomen tegenstrijdig. Enerzijds ontstaan door het Verdrag van Amsterdam en de invoering van de euro nieuwe lasten, en anderzijds zijn door de op til zijnde uitbreiding aanvullende financiële inspanningen vereist. Tenslotte zetten de zwaardere verantwoordelijkheden van de Unie, en met name de verantwoordelijkheden in Kosovo, de communautaire begroting onder grote spanning en zware druk. Dat is de situatie en nu zeggen de instellingen en met name de Raa. waarbij ik mij afvraag wat de Commissie uiteindelijk zal doe. dat zij meer beleidsvormen willen financieren, met meer partners, meer verantwoordelijkheden, maar minder geld. Dat is, mijnheer de Voorzitter, de paradox. Dat is een voor het Parlement onaanvaardbare tegenstrijdigheid.
<P>
In dat parket zitten wij nu. De begroting 2000 vertelt enerzijds natuurlijk het verhaal van de zojuist genoemde parado. meer financieren met minder gel. maar zal, naar ik hoop, anderzijds ook duidelijk tot uiting brengen dat het Parlement niet aan deze paradox meedoet. Hoe pakken de instellingen nu deze paradox aan? Welnu, heel eenvoudig, met twe. zeer laakbar. methoden: ten eerste vermindering van uitgaven en ten tweede opoffering van traditionele prioriteiten aan nieuwe prioriteiten. De ontwerpbegroting van de Raad is qua opzet voor ons onaanvaardbaar en baart ons, om bovengenoemde redenen, grote zorgen. Als ik spreek over uitgavenvermindering denk ik bijvoorbeeld aan de uitgaven van categorie I, waar het voorstel luidt: snoeien. De Commissie was al een verkeerde richting ingeslagen met haar voorontwerp en misschien heeft zij daar nu een beetje spijt van. Men stelt ons namelijk lineaire kortingen voor die niet aansluiten bij de realiteit. Hetzelfde geldt voor de betalingskredieten. Voor de structuurfondsen hebben wij een aanzienlijk volume aan betalingskredieten nodig, zowel ten gevolge van de uitvoering van de nieuwe maatregelen van Agenda 2000, als ten gevolge van de last uit het verleden. Deze last uit het verleden komt bij mij over als het gerochel van een stervende. Het gaat hierbij namelijk om nog uitstaande betalingen op grond van reeds verstreken programma' s.
<P>
Daardoor moeten aanzienlijke betalingsinspanningen worden ondernomen en ten aanzien daarvan doet de Raad niet met ons en niet met de Commissie mee. Integendeel, hij stelt juist een volledig ontoelaatbare vermindering voor ten opzichte van het VOB.
<P>
De Commissie had de afgelopen maanden een nogal aarzelende houding ten aanzien van deze kwestie, maar lijkt nu tot andere, betere gedachten te zijn gekomen, en daar zijn wij blij om. We hebben hier dus een vermindering van de uitgaven en de kredieten voor reeds bestaande en voor toekomstige behoeften. Hetzelfde geldt voor de uitgaven van categorie V.
<P>
Tegelijkertijd worde. en dat is ontoelaatbaa. de prioriteiten van gisteren en vandaag opgeofferd aan de prioriteiten van morgen. Ik vind dat een zeer ernstige zaak. In categorie IV stelt de Commissie ons een lineaire korting voor, zonder opgaaf van redenen. Dit voorstel is voor ons absoluut onaanvaardbaar. Ik zeg dit met nadruk: wij hebben het volste begrip voor kortingen, mits zij gerechtvaardigd zijn. Zo gaat dit echter niet! Men zegt ons dat er geld moet komen voor Kosovo, Marokko, Timor en Turkije. Timor en Turkije staan nog niet op de ontwerpbegroting, maar dat komt nog wel. Men zegt ons dat dit alles gefinancierd moet worden en daarom het mes gezet moet worden in alle traditionele ontwikkelingskredieten voor hulp aan Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Het Parlement zegt echter: "Geen sprake van, wij aanvaarden niet dat Kosovo wordt betaald door Afrika, Latijns-Amerika en Azië, dat wil zeggen door iedereen, behalve Europa. Zo gaat dat niet.